AS ALMIÑAS
¡Mira, meu
filliño, mira estas Almiñas
que xa fai
mil anos arden n’un inferno...
mira como
choran... mira as súas cariñas
c’o-a
expresió d’anguria d’un castigo eterno!
Bótalle unha moeda n’ese buraquiño
d’arcancia
d’embaixo, mais que sea pequena;
e sempre
que pases, rézalle, filliño,
e alivia as
coitadas almiñas en pena...
¡Mira qué contentes vólvense p’ra
nos
con
mollados ollos, como agradecidas...!
¡Ánimas
benditas, almiñas de Dios,
que n’esa
fogueira braman retorcidas!
¡Mira aquéla roxa c’o lume n’o peito
de color de
rosa, que lle chega a entraña,
levantando
a gritos o brazo dereito,
caindoll’as
bágoas d’a ardente pestaña!
¡Mira a máis pequena... qué cariña
ten!
¡Quén sabe
qué demo fixo esa rapaza!
¡Eu
pídoll’o Neno nacido en Belén
que salve a
esa nena d’a penal fornaza!
E ése par de almiñas como
avergonzadas
que vendo
pr’a abaixo dobran a cabeza,
ardendo e
sufrindo xuntas e abrazadas...
¡Asús, qué
tormento, qué dor, qué tristeza!
¡Mira aquéla outra que caíu de lado:
é unha
pobre vella pálida de medo...
ardendo d’o
corpo todo enjurrichado...!
-P’ra
iso... máis vale que morramos cedo-.
¡Tanto tempo ardendo con santa
pacencia
dentro d’un
buraco cheo de llamaradas...!
Penso qu’as
almiñas piden xa clemencia,
e que
muitas d’élas serán perdonadas...
(Miña nai falóume d’aquela maneira
diante d’as
almiñas, a hora d’o tramonto,
e c’o-a
xenerosa man n’a faltriqueira,
xa que deu
a ermola, fíxome iste conto):
Din que un bo curiña que houbo n’o
lugar,
fixo éstas
almiñas que tallóu n’a pedra,
e que
agora, os sábeos, qéren-ias levar
p’o-un
Museu de cousas que hai en Pontevedra.
Din qu’éstas almiñas tenche moito
mérito,
que ten
moita historia, que ten muita lenda,
que xa veu
a vel-as un famoso périto,
e dixo que,
en arte, sonche rica prenda.
Que o curiña vello todas tardes viña
con macico
e ferros eiquí a traballar,
e cada oito
días formaba unha almiña
n’a pedra
que o aceiro facía chispear...
E contan
d’o crego que, cando acabóu
este santo
nicho, de i-almas emporio,
c’o-a
última chispa qu’o cincel sacóu,
prendéuse a
fogueira d’este Purgatorio...
A xente, asombrada, fincóu a
rodilla,
vendo aquél
milagre d’o cura canteiro,
e púxolle
aceite n’esa lamparilla,
que alumea
retabro, camiño e cruceiro.
O curiña, morto, pinta eternamente,
de noite,
éstas súas ánimas benditas,
sin que
vexa nadie, sin que sinta a xente...
e por iso
as almas sonche tan bunitas!
D’esta fornaciña, d’éstas i-almas
nosas,
flan que en
Galicia non chas hai mellores,
e por
milagreiras e por xeitosas,
sempre ten
aceite, cartiños e frores.
Crean ou non crean homes avanzados,
iste altar
d’as ánimas sempre eiquí estará,
por culpas
alleas e propios pecados...
¡porque non sabemos o que hai máis alá...!
Fillo: si algún día muy lonxe
camiñas,
E si a
Buenos Aires ou a Habana chegas,
¡non che
olvides nunca d’as nosas almiñas,
d’as
atormentadas almiñas galegas!
Villa
de El Rosal. Pontevedra, 1954
Julio Sesto
Publicado no libro das Festas do Monte de 1954
No hay comentarios:
Publicar un comentario