LA VOZ DEL TECLA, COLOQUIOS TÍPICOS (2)

LA VOZ DEL TECLA

(Año 2 – La Guardia (Pontevedra), 20 de Enero de 1912 – Núm. 39)

COLOQUIOS TÍPICOS (2)

Que triste e á vida dos proves

MANUEL DA ROBALEIRA

Buenos días nos dea Dios, Guanito ¡Qué tempo hay que non te viron os meus ollos!

-De veras, tío Manoel, ostede coa inverneira non sale da casa, fay coma os coellos, métese na cazapeira é nin con furón sai dela.

-Ca hombre ¿Quén sai da casa con tanta choiva? E min faeme moito daño as molladuras; saín nonturdía hasta á parediña para ver ó mar que andaba moito, é se me descuido amólame cando veo aquel andaso grande que chegou á porta da ferroleira, escanjallou unas poucas de jamelas é fixo mil indinidades naquela ribeira, se viras á que paso fuxía para casa…

-Pois se estuvera vostede en onde estaba eu é máis outros… entrou o mar pola porta da taberna enchéusenos ó xarro do viño de ajua saljada; se vira vostede os homes ajabeados os bancos é o mostrador é ó mar pola bodeja correndo dun lado para outro, á xente gritaba que daba medo, díjolle tío Manoel que aquilo paresía ó día do gran juicio.

-Créoto ben Guanito, que onte como era domingo fun á dar un paseo hasta o varadero, e cando vexo no pantano como quedou o petril da carritera, persineime con toda á man; aquilo pares un tren escarrilado, recorio.

-Mirostede, tío Manoel, que hasta lle arrancou o parajuas ó farol de enfiliamento da porta da tía Tomasa.

-Pois amijo, é seu tiempo; é con este andaso tan grande xa veras como dentro de poucos días hay una barda de arjaso que boa falta fai para saxar aljunhas perriñas, xa que pesquerías non hay.

-Dios veña con ela Tío Manoel; eu xa teño o meu arraston apreparado.

-E, dime unha cousa Guanito, oxe non deixarás de ir á Sanamaro, á Camposancos…

-¡Oh! Tío Manoel, boa jana tiña de ir á arrincar á cañota e oír unha santa misa, pero hay poucos jaños, e para máis teño á Locadia muy mala, tío Manoel.

-Coitada ¿é que ten?

-Eu non sei; nonturdía dixome que lle fose chamar ó médico, e lojo veo don Pasífico…

-E que dixo que era ese mal?

-Pois díxome que era… eu non sei, os médicos sempre lle dan uns nombres moi arrevesados que nos non entendemos. Ixo que era unha in… in non me acorda o demáis tío Manoel; él o que me deu un papeliño, fun á botica de D. Binito deume un paquetiño con uns polvos é díxome como había de facer, e díxome: ostede deásela toda que ha de ser mi buena; e cheguei a casa  deillo todo como él me dixo, dunha vez, unha cunca; tomar, tomou todo, con moito traballo; debía ser mi ajre pero pola salú todo se fai tío Manoel.

-¿E, fixolle proveito?

-Eu non sei tío Manoel; isto foi nontronte aplamañán eli polas sete, cando á tomou; antes do meo día… púxose moi mala demáis… eu pensei que xa morría, o que votou daquele cuerpo, solo Dios yo sabe é máis eu, tío Manoel. Esí e que, mire que justo ei de ter para ir á Sanamaro. Tansiquiera me acordaba que oxe era tal día; solo que fun ai pouco á misa do convento é vin elí o santiño con moitas luces e acordeime del; metín á man no bolso, tiña duas perras, chamei por Guan Antonio, deille unha para que lla pusese de candeas é mentras llas poñía receille unha salve poa salú da Leocadia, coa outra perra, tío manoel, fun tomar á mañán á casa de Evaristo, e equí me ten; mire que ganas terei eu de festas, nin de sanamaros.

-Tes razón Guanito ¡Qué triste e á vida dos proves!...