LA VOZ DEL TECLA
(Año 1 – La Guardia (Pontevedra), 26 de
Agosto de 1911 – Núm. 18)
COLOQUIOS TÍPICOS (1)
O que fai falta e… boa beluntá
MANUEL DA
ROBALEIRA
-Tú eres
o que non quería vir á San Pedro (como
tu decías) noutro día é hoxe, delí á pouco non xantas c’o pensamento.
-Ponte
calada, Locadia, todo e empezar, equí estase muy ben, é non se gasta un carto.
-De
veras, Guan. Oxe temos á lameda por nosa, podemos escoller o banco que nos de a
jana; mira, este e o mellor, desde equí miramos o qué pasa pola carritera… Tú
parez que quedaste pasmado ¿para donde miras home?
-Estou á
mirar praquel musiño que está di pe dentro d’aquela pía; mira con que forza
arribita a ajua para riba.
-Seica é
a primeira vez que o ves?...
-Non e á
primeira vez, pero antes arribitaba esí como por una rejadeira, é hoxe e por un
buraco solo; dequí á pouco cheja co-a ajua aquela pelota que ten coljada no
pau.
-¿Qué
pelota home?, ¿qué pelota? ¡Ay que Guan! Non ves qu’aquilo en un farol d’a luz
eléutrica? Mira, mira, xa empezan á pasar por equí as cicletas ¡cómo corre
esta!..
-De
veras, Locadia, mira o demo do coxo como corre; é n’a cicleta non coxea…
-Pois
mira, Guan, ahí tes un remedio pros coxos; mañan cando vaya levar ó rapas
ascola, eille de decir ó maestro que compre unha cicleta para non coxear, é o
que jasta de cicleta aforrayo de bastón.
-¡Sabes
Locadia que xa hay unha chea de xente é a música non aparece!
-Po-s ou
música ou charanja non falta; diz que había de tocar todo-los dominjos é
todo-los güeveses; pero aunque non toque música ninjunha, equí estamos muy ben
á mirar pro señorito que anda á pasear. Na nosa mocedá non che había isto; equí
solo viña a xente n-o dia de San Bastián. ¿Non te acordas?
-¡No hei
de acordar! Era o tío Xasinto quen gobernaba na quela maordomía é hubo festas
ben boas n’aquel tempo; pero ajora son as cousas doutra maneira.
-Pero
¿etí que te importa todo iso, Guan? Deixa gobernar á quen joberna, o que convén
e ter donde adivertirnos.
Está
visto que sí, pero qué queres Locadia? ,e min justanmas cousas pola antijua, é
acabouse. Noutros tempos, daba justo, cando na marina se jañaba éramos nos que
festexábamos todos os santuarios; ou con jaita, ou con música, ou con charanja
alí íbamos todos en rinjla c’os pendóns as vísperas n-a iglesia; n-o día, volta
cos pendóns á misa solenia; á tarde outra ves cos pendóns pro rosario, é eramos
nos quen mandábamos en todalas festas, non sendo na da Gía é en San Queitano,
que esas eran dos outros. E tamén tíñamos as nosas serenatas na porta do
convento é no terrado; había festa, bailábase é todo pajábamos nos; quen nos
dera hoxe as perras que jastábamos entonces en todas esas cousas.
-Ajora xa
non se pensa niso. Mira Guan, xa vai escurecendo; vamos indo por ehí á baixo;
de oxe en oito días xa sabes que temos á festa nel puerto; ha de haber brevena,
non deixa de poñer Cadilla os faroliños, haberá fuejos ajuáticos é outras
cousas máis… é mira,ainda non te dixen unha cousa: Esta mañán, cando ti estabas
á pasar as langostas no viveiro no meo dun lago ¿non me viste é min n-a casa da
tía Tomasa? Pois estaba elí D. Sézar é disenlle aquilo que falamos nouturdía.
Tu eres ó
demo, Locadia… é él que te dixo?
-Ora…
botouse a rir… é… dixome que festas non han de faltar o que fai falta e… boa beluntá.
No hay comentarios:
Publicar un comentario